The best Side of کامپوزیت
Wiki Article
اما همان‌طور که گفته شد، کامپوزیت‌های دندانی تنها برای زیبایی ظاهری استفاده نمی‌شوند. علاوه‌بر زیبایی نمی‌توان تأثیر کامپوزیت در افزایش سلامت دهان و دندان را انکار کرد. جلوگیری از شکستن دندان‌ها، پیشگیری از فرسایش و پوسیدگی دندانی و رفع دندان‌دردهای ناشی از فاصله بین دندان‌ها، از جمله این موارد است.
پس از خارج کردن هیلینگ اباتمنت، پلتفرم ایمپلنت نمایان می شود.
هزینه بالای ایمپلنت دندان که مربوط به هزینه قطعات آن می باشد.
جراحی لیزر به طور بسیار موثری، واکنش التهابی بافت را کاهش می دهد یا از آن جلوگیری می نماید.
در خصوص رزین کامپوزیت، این ترکیبات به‌صورت مستقیم روی دندان‌ها اعمال می‌شوند. ابتدا چسب و مواد باندینگ روی دندان‌ها اعمال شده و کامپوزیت دندان به‌صورت لایه‌لایه روی دندان‌ها قرار داده می‌شود. باتوجه‌به سطح دندان‌هایی که به کامپوزیت نیاز دارند و دلیل انجام این کار، مراحل ترمیم انجام می‌شود.
کشیدن دندان‌های معیوب، کانال‌کشی ریشه، پرکردن و سایر خدمات دندانپزشکی از جمله دیگر مواردی است که برای آماده‌کردن دندان‌ها ممکن است نیاز باشد.
آنالوگ ایمپلنت که نسخه کپی بدنه ایمپلنت است، به کوپینگ ترنسفر پیچ می شود.
[۲] برای اولین بار به منظور شروع واکنش‌ها، از نور فرابنفش استفاده می‌کردند، اما این روش دارای عمق درمان check here محدود بود و اثرات نامطلوبی برای بیماران و پزشکان داشت.[۲] به همین دلیل، مدتی بعد به منظور انجام واکنش پلیمریزاسیون مناسب بین ترکیبات کامپوزیتی استفاده از نور مرئی جای گزین نور فرابنفش شد.[۲]
استفاده از تکنولوژی طراحی به کمک کامپیوتر (کد / کم) در حال حاضر برای ساخت اباتمنت های سفارشی نیز قابل انجام است.
ایمپلنت دندان یا کاشت دندان مفیدتر از دندان مصنوعی است به این دلیل که به طور ثابت در محلی که دندان از دست رفته است، وجود دارد.
یک دندانپزشک خوب می‌بایست در حین انجام روش‌ها و درمان‌های دندانپزشکی، دقت لازم را داشته باشد تا از خطاها و ناهنجاری‌ها جلوگیری کند. بهترین دندانپزشک ها باید از تجهیزات و فضای بهداشتی مناسب برای ارائه خدمات دندانپزشکی استفاده کند. اگر به دنبال دندانپزشک خوب در نیشابور هستید حتما به این موارد توجه داشته باشید.
ما فقط بافت هدف را از بقیه بافت ها جدا می کنیم و به بافت های مجاور، آسیب غیر ضروری نمی زنیم.
ویکی‌پدیا® علامتی تجاری متعلق به سازمان غیرانتفاعی بنیاد ویکی‌مدیا است.
بخشی از کامپوزیت که نور نمی‌بیند و نرم باقی می‌ماند در واقع پلیمریزه نمی‌شود و در نهایت موجب آزاد شدن مونومرها می‌شود که سمیت دارد و نیز ممکن است باعث ضعف عملکرد مکانیکی کامپوزیت شود. دندانپزشک باید کامپوزیت را در یک حفره عمیق دندانی به میزان قابل توجهی جای دهد، هربار پس از ۲–۳ میلی‌متر جلو رفتن تابش نور را انجام دهد و این فرایند را هربار تکرار کند. میزان ضخامت کامپوزیت قرار داده شده بسیار مهم است مثلاً اگر بسیار ضخیم باشد باعث ایجاد حساسیت در حین جویدن می‌شود. کامپوزیت پس از قرار گرفتن در محل باید به راحتی توسط بیمار تحمل شود و حساسیت ایجاد نکندو نیز پایداری طولانی مدت داشته باشد و به میزان حداقل ده سال در حفره دندانی باقی بماند.[۶]